Thorin Dębowa Tarcza – Nowa historia

1.Wizyta

Pearl Tuk

 Stałam przed zielonymi okrągłymi drzwiami pukając usilnie w drzwi. Ni stąd, ni zowąd w wrotach budynku pojawił się przystojny hobbit, o jasnych włosach i z niebieskimi oczyma.

– Wuju!- Krzyknęłam radośnie przytulając mężczyznę przede mną.

– Pearl!-Krzyknął moje imię uradowany Bilbo Baggins.-Proszę wejdź.- Powiedział odchodząc od drzwi i robiąc mi miejsce.

Weszłam przez próg do przytulnego domu. Wujek zamknął za mną drzwiczki.

-Opowiadaj jak się tutaj znalazłaś i czy ciocia wie że mnie odwiedzasz? Co chcesz do jedzenia? Może masz ochotę na coś do picia? Gdzie twój brat? – Zasypał mnie pytaniami uradowany wuj.

-To tak, ciocia wysłała mnie i Froda do Ciebie na wakacje, lecz mój brat wolał pojechać do Brandynbuków i odwiedzić swoich ukochanych kuzynów. – Powiedziałam z przekąsem i prychnęłam na jego czyn. -Jak wuju się trzymasz? Niczego Ci nie brakuje? Jak twoje interesy? Masz już kogoś?

– Ach jak widzisz nie jest ze mną aż tak źle. Chcesz coś do picia lub do zjedzenia? – Zmienił pośpiesznie temat rozmowy. Chyba nie ma ochoty rozmawiać o swoich interesach z krasnoludami i ludźmi, oraz o swojej nie spełnionej miłości.

– Poproszę o sok i twój najlepszy piernik jaki masz w spiżarni – powiedziałam i lekko się uśmiechnęłam.

Po kilku minutach mogłam jeść to pyszne ciasto i pić ten niebiański sok pomarańczowy niczym bogowie swój nektar.

***********
Zdało by się o sobie opowiedzieć. Więc tak, jestem kuzynką Bilba Bagginsa. Urodziłam się jako córka i pierwsze dziecko Droga Bagginsa i Primuli Baggins. Zmarli gdy miałam dwanaście lat.

Utopili się w rocznicę ich ślubu. Mnie i brata wzięli na wychowanie nasi wujkowie. Nie miałam z bratem nigdzie miejsca na stałe. Rok przesiedzieliśmy (ja i Frodo) u jednego wujka, następny u drugiego. Lecz żaden z nich nie chciał przygarnąć nas. Ale moja ciocia Mirabela Tuk, zajmuje się mną i moim bratem od 2 lat. Dzięki niej głównie teraz mieszkam w Tukowej Skarpie. Jest dla mnie jak matka. Dlatego mam na nazwisko Tuk, a nie Baggins. Mój brat jednak nie przejął nazwiska od cioci.

Jestem blondynką, z długimi włosami, brązowymi oczami, oraz malinowymi ustami. Rodzice powtarzali, że jestem jak perła, która powstała z bólu i cierpień, stąd moje imię. Urodę zawdzięczam genom Bagginsów. Blond włosy i niebiańskie spojrzenie. Wyjątkowa w całej rodzinie.

***********

Leżałam w łóżku przewracając się z boku na bok i nie mogąc zasnąć. Wiatr pukał do mojego okienka prosząc o wejście, lecz ja twardo ustawałam przy ciepłej kołdrze.

Nagle usłyszałam otwieranie drzwi do mojego pokoju. Spojrzałam kto postanowił złożyć wizytę o drugiej nad ranem. Do pomieszczenia wszedł mój wuj, Bilbo.

– Jeszcze nie śpisz dziecko?- Zapytał z troską w głosie.

– Nie mogę zasnąć.- Odparłam bez żadnych uczuć.

– Czym się tak martwisz perełko?

– Mam takie dziwne przeczucie, że coś dziwnego się jutro stanie. Że ktoś nas napadnie, lub ktoś nas nieproszony odwiedzi.

– Nie martw się moje drogie dziecko, wszystko będzie dobrze.

Rozmawiałam jeszcze trochę czasu z wujkiem, aż w końcu zasnęłam w niespokojnym śnie.

***********

Przeglądałam się w lustrze. Na moim ciele leżała piękna długa sukienka do kostek zrobiona z niebieskiej tkaniny, która otulała mnie ciepłem i bezpieczeństwem. Pięknie opadała robiąc delikatne fale z materiału, z którego była stworzona.  Prosta i piękna, tak jak ja. Włosy upięłam w wysokiego kucyka, a grzywkę zaczesałam na bok, tak by zasłaniała mi jedno oko i dodawała tajemniczości.

Wyszłam z łazienki do salonu wujka. Przeszłam przez całe pomieszczenie, aż w końcu dotarłam do upragnionej kuchni. W pomieszczeniu stał wujek nakładając pyszną jajecznice na dwa talerze.

– Dzień dobry wujku. – Powiedziałam radośnie.

– Dzień dobry Pearl, jak się spało?-Zapytał mnie zdenerwowany Bilbo.

– Ach dobrze. Wuju czemu jesteś zły?-Zapytałam z niepewnością w głosie.

Wujek opowiedział mi całą historię z dzisiejszego ranka, gdy go odwiedził stary czarodziej, kolega jego dziadka. Historia niesamowicie interesująca, lecz i bardzo niepokojąca.

*********

Piłam herbatkę siedząc w fotelu w salonie. Cisza otaczała mnie, jak niegdyś matczyna opieka.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Bilbo, który był w spiżarni zadeklarował się, że on otworzy. Po kilku minutach w pokoju dziennym zjawił się niski krasnolud z siwymi włosami i długą brodą o ciemnych oczach przenikających wszystko, jak mrok przenika przez las. Następnie zawitał wyższy krasnolud o niebieskich oczach, ciemnej brodzie i reszce włosów. Na czaszce miał wygrawerowane runy. Zapewne był bardzo silny.

Obydwaj usiedli przy stole i zaczęli rozmawiać jak najlepsi przyjaciele, albo bracia?

Po jakiś dziesięciu minutach dzwonek od drzwi dał sobie po raz kolejny znak. Wujek popędził co sił do drzwi i je otworzył. W drzwiach stali dwaj mężczyźni. Pokłonili się mówiąc „Kili do usług” oraz „Fili do usług”.  To byli bracia jestem tego przekonana.

Kili był średniego wzrostu krasnoludem, o ciemnych włosach i małym zaroście na twarzy. Z pięknymi brązowymi oczami. 

Fili natomiast był podobnego wzrostu co jego brat, o blond włosach, wąsach zaplątanych w warkoczyki i brodzie. Z niebieskimi tęczówkami jak niebo bez chmurne. Było widać, że jest dobrze zbudowany i silny.

Bilbo burkną coś pod nosem i ich nie chętnie wpuścił. Obaj ich mości panowie podeszli do mnie i pocałowali w rękę, kłaniając się nisko.

-Kili i Fili do usług – powiedzieli obaj na raz.

-Pearl do usług.-Pochyliłam delikatnie głowę tak jak to kobiecie wypada.

-Przepraszam, a czy znajdzie się coś do picia i jedzenia? – Zapytał grzecznie Fili.

-Ależ tak – powiedział Bilbo i poszedł do spiżarni, a ja usiadłam na przeciwko kominka w fotelu.

Po kolejnych minutach dzwonek się odezwał po raz kolejny i weszło trzech krasnoludów. W domu zrobił się ruch jak na dworcu, a mnie się ciągle wydawało że to jeszcze nie koniec.

Przez jakieś pięć minut nie było słychać dzwonka i pukania do drzwi. A kiedy on się rozległ Bilbo pobiegł zdenerwowany do drzwi, a gdy wrócił szło za nim pięciu krasnoludów i czarodziej. Wszyscy zaczęli domagać się jedzenia i picia. W końcu wujek odpuścił, a oni zaczęli rzucać talerzami i kuframi do piwa. To co się w tedy działo było nie do opisania. Naczynia  latały we wszystkie strony. Sztućce wraz z nimi. A ze spiżarni krasnoludy wynosiły wszystko co było!!!

Krasnoludy się obżerały przy stole, a wujek jadł skulony w fotelu obok mojego siedziska. Rozległo się pukanie do drzwi, więc powiedziałam, że to ja otworze bo wujek już by więcej nie wytrzymał.

Stanęłam przed drzwiami i nacisnęłam klamkę. Po drugie stronie drzwi stał młody, wysoki, dobrze zbudowany, silny krasnolud o ciemnych włosach i krótkiej brodzie, z niebieskimi oczami jak morze i ostro zarysowaną szczęką.

– Dzień dobry, czy mieszka tu hobbit zwany Bilbo Baggins? – Zapytał a na moim ciele pojawiła się gęsia skórka wywołana jego głosem.

– Ta… Tak – opowiedziałam niepewnie się uśmiechając.

– Och miło mi, jestem Thorin Dębowa Tarcza. Do usług moja droga pani – powiedział i skłonił się nisko całując moją rękę.

– Pearl do usług mojego pana – powiedziałam i pochyliłam delikatnie głowę.- Proszę niech pan wejdzie – pokazałam dłonią na wejście do salonu.

Mężczyzna dosiadł się do swoich pobratymców i czarodzieja. Jedli, pili i dobrze się bawili. A ja siedziałam z wujkiem i czytałam książkę. Starałam się nie zwracać uwagi na niebieskie tęczówki Thorina, lecz nie było mi to dane.

Obróciłam głowę i spotkałam się z przenikającym spojrzeniem Dębowej Tarczy. Odłożyłam książę i usiadłam przy stole z gośćmi.

Miło rozmawialiśmy, po pewnym czasie dołączył do nas Bilbo, a gdy było już ciemno głos zabrał Thorin.

– Panowie zabrać talerze i kufry po piwie, bo o to zaczyna się narada – powiedział i krasnoludy zaczęły sprzątać. Talerze po raz kolejny zaczęły fruwać po całym domu. W budynku rozległ się wesoły śpiew dwunastu krasnoludów.

Gdy naczynia zniknęły Thorin wraz z czarodziejem Mithrandirem zaczęli objaśniać plan wyprawy.